Τρομοκράτες και Δημοκρατία

 

Τρομοκράτες και Δημοκρατία

Αθήνα, Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 1989, ώρα 07.58....

Στην οδό Ομήρου στο Κολωνάκι, ένα μαύρο αυτοκίνητο σταματά στον αριθμό 35. Από μέσα βγαίνει ένας άνδρας μέσης ηλικίας και με γοργά βήματα κατευθύνεται στην είσοδο του κτιρίου. Κοντοστέκεται, βλέποντας δυο κυρίες να μπαίνουν στο ασανσέρ. Μόλις η πόρτα του ασανσέρ κλείνει, από τις σκάλες και από πίσω, πετάγονται τρεις άντρες και, σχεδόν εξ επαφής, τον πυροβολούν τέσσερις φορές . Λίγες ώρες μετά, ο βουλευτής Ευρυτανίας της Ν.Δ. Παύλος Μπακογιάννης, θα αφήσει τη τελευταία του πνοή στον Ευαγγελισμό, χτυπημένος άνανδρα από τους εκτελεστές της 17 Νοέμβρη .

Ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν γιος ιερέα από το Καρπενήσι. Απόφοιτος της Παντείου και του Πανεπιστήμιου του Μονάχου, με ειδίκευση στις Πολιτικές Επιστήμες, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και διευθυντής του ελληνικού προγράμματος, στη Deutsche Welle. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου δίδαξε Πολιτικές Επιστήμες και Δημοσιογραφία. Ανέπτυξε πλούσια πολιτικοκοινωνική και αντιδικτατορική δράση, αποτελώντας σημαντικό πυρήνα αντίστασης στο εξωτερικό, κατά του χουντικού καθεστώτος.

Το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε στο Βήμα, μέχρι την είσοδο του στη πολιτική το 1985 και την εκλογή του ως βουλευτή Ευρυτανίας το 1989. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, συναινετικός, οπαδός της εθνικής συμφιλίωσης, έχαιρε εκτίμησης και στον χώρο της αριστεράς και ήταν από τους πρωτεργάτες του σχηματισμού της κυβέρνησης του 1989.

Η 17 Νοέμβρη, από την άλλη, ήταν μια τρομοκρατική οργάνωση που, ενώ επικαλούνταν την ακραία αριστερή ιδεολογία, επι της ουσίας ήταν μια εγκληματική οργάνωση, τα μέλη της οποίας, από το 1975, ζούσαν από ληστείες και εκτελούσαν όσους οι ίδιοι θεωρούσαν ενόχους για «εγκλήματα κατά του λαού».

Η προσφορά τους στην κοινωνία; Βομβιστικές επιθέσεις, ληστείες τραπεζών και 23 δολοφονίες !

Αλήθεια, στο όνομα ποιας ιδεολογίας κόβει κανείς το νήμα της ανθρώπινης ζωής; Γιατί να έχουν δίκιο οι μεν και όχι οι δε; Με ποιο κριτήριο και υπό ποία ιδιότητα επιλέγει κανείς ποιος θα πεθάνει και ποιος θα ζήσει; Τί έχουν να πουν στη μάνα του Θάνου Αξαρλιάν, της «παράπλευρης απώλειας» της εγκληματικής τους δράσης ;

Οι αστυφύλακες, που εκτελούσαν υπηρεσία, ήσαν εχθροί του λαϊκού κινήματος;

Ή, μήπως, ήταν εχθρός του λαού ο Παύλος Μπακογιάννης, επειδή είχε την αντίληψη ότι η Ελλάδα, για να πάει μπροστά, έπρεπε να αφήσει πίσω τις τυφλες και αδιεξοδες ιδεολογικές συγκρουσεις και διαφορές του παρελθόντος και να πορευθεί με ενότητα και σταθερότητα στον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου; Και αυτό το «έγκλημά» του ήταν τόσο μεγάλο, ώστε να αξίζει να στερηθούν τα παιδιά του, στην πιο ευαίσθητη ηλικία, τον πατέρα τους;

Η δολοφονία του Μπακογιάννη ήταν και το μοιραίο τους λάθος. Διότι η κατακραυγή της άδικης εκτέλεσης, έστρεψε εναντίον τους την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Τα μέλη της 17 Νοέμβρη συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στην Δικαιοσύνη. Καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν.

Σε πολλές περιπτώσεις, έχω αναρωτηθεί αν η ισόβια κάθειρξη, που, στην πράξη, μετατρέπεται σε πολυετή φυλάκιση, είναι η ποινή, που αρμόζει ως δίκαιη τιμωρία, σε ιδιαζόντως ειδεχθείς πράξεις. Πολύ περισσότερο, όταν αυτές τελούνται από στυγνούς εγκληματίες, με πλήρη συνείδηση των πραττομένων τους, χωρίς την παραμικρή πρόθεση μετανοίας και, συνεπώς, χωρίς την παραμικρή πιθανότητα σωφρονισμού και επανένταξής τους ως υγιών στοιχείων στο κοινωνικό σύνολο.

Το τραγικό είναι ότι όταν, στην πορεία των πραγμάτων, κακή τη τύχη, έρχεται στην εξουσία ένα αριστερό κόμμα, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να δει κανείς, τον κατά συρροή και αμετανόητο δολοφόνο Κουφοντίνα, να κόβει βόλτες στο Μοναστηράκι, στα μέρη όπου, για χάρη της «λαϊκής του επανάστασης», θέριζε τις ζωές ανθρώπων, χλευάζοντας τη μεγαλόθυμη δικαιοσύνη της δημοκρατίας, που δεν αναγνωρίζει, ή να κάνει το ΄΄αγροτικό