Από όλα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες, το συγκλονιστικότερο για μένα είναι η ταπείνωση ενός μεγάλου ανθρώπου που στο μηχανάκι του κουβαλούσε μια εικόνα της Παναγίας, άσχετα εάν πιστεύει κανείς ή όχι.
Γιατί σε αυτή την τρομακτική για μένα τουλάχιστον σκηνή, δεν έχει σημασία το αν πληγώνεται ένα ιερό για κάποιους αντικείμενο. Αν προκαλεί το θρησκευτικό συναίσθημα στον πιστό, γιατί δεν είναι η πίστη ούτε η θρησκεία που γίνεται κουρέλι στην σκηνή αυτή.
Την βαθειά και ανείπωτη σχεδόν θλίψη, την προκαλεί η ταπείνωση ενός μεγάλου και ανήμπορου μπροστά τους, ανθρώπου για κάτι που πιστεύει και θεωρεί ιερό, από μια χούφτα καλοταϊσμένων , καλομεγαλωμένων, χορτάτων, καλοντυμένων και δυνατών νέων ανθρώπων (πόσο ειρωνικά ακούγεται η λέξη όταν βλέπεις το βίντεο).
Ο απελπισμένος άνθρωπος μαζεύει τα κομμάτια της πίστης του από τον δρόμο, κι αυτοί (που ξέρουν τα πάντα - ω ναι και τα τραγουδάνε γελώντας μπροστά του) τα ξανασκορπίζουν με ύβρεις και προσβολές. Εγώ τους λέω φασίστες. Κυριολεκτικά σαφέστατα και νέτα - σκέτα. Φασίστες. Κι αν εσείς βρείτε άλλη λέξη, πιο κατάλληλη πείτε τους όπως θέλετε. Αγανακτισμένους, διαμαρτυρόμενους, αναρχικούς ή ιδεολόγους. Για μένα είναι φασίστες. Το αν σήμερα μαθαίνουμε ότι σε αυτούς πρωτοστατεί και διδάσκουσα στο μεγαλύτερο Ελληνικό Πανεπιστήμιο με αφήνει παγερά αδιάφορο και καθόλου φυσικά έκπληκτο..
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου