ΧΕΛΜΟΣ:Ιερά Μονή του Μ. Σπηλαίου.To καταπληκτικότερο ιερό προσκύνημα της Ορθοδοξίας στην Πελοπόννησο

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ADELIN 107,3 FM ΚΥΘΗΡΑ

Η οκταώροφη Ιερά Μονή του Μέγα Σπηλαίου έχει χτιστεί κυριολεκτικά επάνω σε έναν απόκρημνο βράχο σε υψόμετρο περί των 930 μ. Ιδρύθυκε από δύο Θεσσαλονικείς μοναχούς, τον Συμεών και τον Θεόδωρο, οι οποίοι μετά από οπτασία αναζήτησαν την ιστορηθείσα από τον Θεηγόρο Ευαγγελιστή Λουκά ανάγλυφη εικόνα της Παναγίας. Ύστερα από πολλές περιπλανήσεις βρέθηκαν στην Αχαΐα και συγκεκριμένα στη Ζαχλωρού όπου και συνάντησαν τη βοσκοπούλα Ευφροσύνη το 362 μ.Χ. η οποία και τους οδήγησε στη σπηλιά που είχε μόλις ανακαλύψει το θείο εικόνισμα.

Η μονή καταστράφηκε για πρώτη φορά το 840 από τους εικονομάχους, το 1460 και το 1640 από τους Τούρκους, το 1934 από πυρκαγιά και το 1943 από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής.

Η ανάγλυφη εικόνα της Παναγίας της Χρυσοσπηλιώτισσας, παραμένει έως και σήμερα στη Μονή Μέγα Σπηλαίου, είναι φτιαγμένη από κερί, αρώματα και μαστίχα και θεωρείται ένα από τα τέσσερα έργα του ευαγγελιστή Λουκά. Η εκκλησία έχει σημαντικές τοιχογραφίες του 1600, χειρόγραφα, Ευαγγέλια και λειψανοθήκες.
πηγή .kalavritacanyon.gr

 

Τοποθεσία 

To καταπληκτικότερο ιερό προσκύνημα της Ορθοδοξίας στην Πελοπόννησο, είναι η Ιερά Μονή του Μ. Σπηλαίου, η οποία προκαλεί δέος καθώς βρίσκεται στη σκιά απόκρημνου βράχου σε υψόμετρο 940 μ. Πήρε το όνομα της από το κάθετο βραχώδες

συγκρότημα του Χελμού, επάνω στο οποίο είναι κτισμένη η Μονή. Σήμερα οκταόροφη, υψώνεται "κολλημένη" στο βράχο καθηλώνοντας και τον πιο αδιάφορο επισκέπτη. Το καθολικό της Μονής σκαμμένο στο βράχο, είναι ναός σταυροειδής, εγγεγραμμένος με δύο νάρθηκες. Ο κύριος ναός έχει τοιχογραφίες του 1653, αξιόλογα μαρμαροθετήματα στο δάπεδο, ξυλόγλυπτο τέμπλο κ.λ.π. 

 

Στη Μονή του Μ. Σπηλαίου η ψυχή του πιστού αισθάνεται τη μηδαμινότητά της, καθώς εισέρχεται στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του ναού μέσα στο κοίλωμα του σπηλαίου.

 

Ιστορία Μονής

Κατά το Κτιτορικό της Μονής, η ιστορία και η ζωή της Μονής του Μ. Σπηλαίου αρχίζει με το θαυμαστό τρόπο της ανεύρεσης της Ιεράς Εικόνος. Δύο αδελφοί από την Θεσσαλονίκη, Συμεών και Θεόδωρος, διακρινόμενοι για την μόρφωση και την ευσέβειά τους, αφού ασκήθηκαν στα όρη Όλυμπος, Όσσα και Πηλίο, ήλθαν στο Άγιο Όρος για να γνωρίσουν φωτισμένους ησυχαστές και άνδρες της ερήμου. Από εκεί πήγαν στους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσουν όλα τα μέρη που περιπάτησαν οι Θεανδρικοί πόδες του Σωτήρος Χριστού. Στα Ιεροσόλυμα έγιναν ιερείς από τον σπουδαίο επίσκοπο της Αγίας Πόλης Μάξιμον. Εκεί ο καθένας ξεχωριστά είδε την ίδια οπτασία και έλαβαν την εντολή να μεταβούν στην Αχαΐα , να εύρουν την ιστορηθείσα από τον Θεηγόρο Ευαγγελιστή Λουκά ανάγλυφη εικόνα της Παναγίας. Υστερα από πολλές περιπλανήσεις και αποκαλυπτικά όνειρα, συνάντησαν,στην περιοχή της Ζαχλωρούς τη βοσκοπούλα Ευφροσύνη το 362 μ.Χ. Όταν την πλησίασαν, η Ευφροσύνη τους προσκυνά με σεβασμό και αναφέρει τα ονόματα τους. Στην συνέχεια τους οδηγεί στο σπήλαιο που βρισκόταν η αναζητούμενη Ιερά Εικόνα, τήν οποία είχε ανακαλύψει -προ ολίγου χρόνου - η ίδια - θεία Βουλή-, με την οδηγία ενός τράγου, που πήγαινε στο σπήλαιο για νερό και εξήρχετο με βρεγμένο το γένειον του. Με πολλή χαρά, ευγνωμοσύνη και ευλάβεια, οι μοναχοί Συμεών και Θεόδωρος πήραν την εικόνα έξω του Σπηλαίου και το εκαθάρισαν από την πυκνή βλάστηση. 

 

 

Όταν έκαυσαν τα κλαδιά, από την θερμότητα ετινάχθηκε βίαια δράκων προς την έξοδο του Σπηλαίου, όπου δια κεραυνού εφονεύθηκε. Αναμνηστικά αυτού του θαύματος σώζονταν, μέχρι τελευταία, τα οστά του δράκοντα. Μέσα στο σπήλαιον κατασκεύασαν μικρόν Ναόν και μερικά μικρά κελλιά με την συνδρομή του πλήθους των πιστών, που συνέρρεαν δια να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου και να ακούσουν τον Θείο Λόγο από τους Θεοκήρυκες Πατέρες Συμεών και Θεοδώρον. Πολλοί από τους ακροατές παρέμεναν για άσκηση. Έτσι σιγά-σιγά η Μονή έγινε μία από τις πλέον πολυμονάχους Μονάς και γνώρισε ακμή και αίγλη. Υπήρξε δια μέσου των αιώνων φάρος της Ορθοδοξίας, έπαλξη του Ελληνισμού, εστία αντίστασης κατά των Τούρκων κατακτητών και άπαρτο φρούριο. Τέσσαρες φορές καταστράφηκε από πυρκαγιές, το 840, το 1400, το 1640 και το 1934 πάντοτε όμως διεσώζετο η Αγία Εικόνα με τρόπο θαυμαστό. Κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας, επειδή ήταν κέντρο αντίστασης κατά των κατακτητών, δέχτηκε πολλές επιθέσεις, αλλά ποτέ δεν κατακτήθηκε. Είναι γνωστή η υπερήφανη, ηρωική απάντηση του ηγούμενου Δαμασκηνού τον Ιούνιο του 1827 στον Ιμπραήμ. "... δια να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον ... αν έλθης εδώ να μας πολεμήσης και μας νικήσης , δεν είναι μεγάλο κακόν, διότι θα νικήσης παπάδες, αν όμως νικηθής ... θα είναι εντροπή σου ..." και πραγματικά νικήθηκε μετά από επικό αγώνα και τη βοήθεια της Παναγίας. Μόνο κατά την κατοχή - Δεκέμβριος 1943 η Μονή λεηλατήθηκε, οι μοναχοί πλήρωσαν τη θηριωδία των Ναζί, φονευθέντες ριπτόμενοι σε απόκρημνο βράχο. Τα εναπομείναντα κελιά από την πυρκαγιά του 1934, πυρπολήθηκαν.

 Παρ' όλες αυτές τις δοκιμασίες, η Μονή του Μ. Σπηλαίου, όπως το έθνος μας μετά από κάθε καταστροφή - πυρκαγιά - ανεγειρόταν καλύτερη. 

Tο 1979 ανέλαβε την Ηγουμενία της Μονής ο μακαριστός Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Νικηφόρος Θεοδωρόπουλος (+ 24.11.2012). Η Μονή από "ιδιόρρυθμος" έγινε "Κοινόβιος", ώστε απερίσπαστοι οι μοναχοί να υπηρετούν την Παναγία, στην υπηρεσία της οποίας έταξαν τους εαυτούς τους. 

 

 

Η Μονή Μεγάλου Σπηλαίου σήμερα

 

Το Μέγα Σπήλαιο αποτελεί όαση πνευματική για τους πολυάριθμους προσκυνητές παρόλο το μικρό αριθμό μοναχών, οι οποίοι καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας υπηρετούν αυτούς . Σ' αυτό επίσης συμβάλουν και οι λαικοί υπάλληλοι της Μονής. Η Παναγία σύντομα θα ευδοκήσει να ταχθούν στην υπηρεσία της νέοι αδελφοί και η Μονή να ξαναζήσει την παλαιά της αίγλη.

Με την βοήθεια της Παναγίας της Μεγαλοσπηλαιώτισσας επερατώθησαν οι εργασίες ανακαίνισης των κτιρίων της Ιεράς Μονής.

Η Ιστορική Ιερά Μονή έχει αλλάξει όψη γενικότερα προς το κατανυκτικότερο. Οι αναρίθμητοι προσκυνητές της Ιεράς Εικόνας της Παναγίας μας, αγάλλονται και χαίρονται για το έργο που επιτελέσθηκε.

Στην προσπάθεια αυτή συνέβαλε και ο ο νέος Καθηγούμενος της Μονής,(από τον Μάρτιο του 2003,) Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ιερώνυμος Κάρμας.

Έτσι η αγωνία του σεπτού Ποιμενάρχου μας για την ολοκλήρωση των έργων έλαβε τέλος. Προς τούτο οφείλουμε θερμές ευχαριστίες για τις προσπάθειες που κατέβαλε προς ανεύρεση κονδυλίων για την ανακαίνιση και αναμόρφωση της Ιστορικής Ιεράς Μονής.

 

 

Πνευματικοί Θησαυροί Μονής

 

Η εικόνα της Παναγίας Μεγαλοσπηλαιωτίσσης

 

Είναι έργο του Αποστόλου Λουκά. Πιστεύεται ότι μαζί με το Ευαγγέλιο και τις Πράξεις των Αποστόλων την εχάρισε ο Απ. Λουκάς στο πνευματικό του τέκνο, τον ηγεμόνα της Αχαΐας Θεόφιλο. Εκείνος δε την κληροδότησε στους απογόνους του. Κατά την εποχή των διωγμών, αυτοί την έκρυψαν στο Σπήλαιο. Όταν αυτοί απέθαναν ή φονεύθηκαν δια τον Χριστόν, παρέμεινε στο Σπήλαιο μέχρι που ανακαλύφθηκε κατα τον θαυμαστό τρόπον από την Αγία Ευφροσύνη. Είναι ανάγλυφη, πάχους τριών πόντων και πλασμένη από κερί, μαστίχα και άλλες ύλες. Φέρει εσθήτα χρωματισμένη και χρυσά διαγράμματα. Από τις πολλές πυρκαγιές έχει αμαυρωθεί. Το σώμα της είναι εστραμμένο δεξιά, με κεκλιμένη την κεφαλή προς τον Υιόν της, κρατώντας τον στο δεξί χέρι (Δεξιοκρατούσα), ο οποίος με το αριστερό του χέρι κρατεί ελαφρά την αριστερή παλάμη της Μητρός Του, ενώ με το δεξιό κρατεί το Ευαγγέλιο. Δεξιά και αριστερά της κηρόπλαστης εικόνας παρίστανται, μετά φόβου άγγελοι. Στις τέσσερεις γωνιές της εικόνας δεξιά εξαπτέρυγα Σεραφείμ και αριστερά πολυόμματα Χερουβείμ.

 

Κειμηλιαρχείο της Ιεράς Μονής

 

Στο Κειμηλιαρχείο της Μονής υπάρχουν πολλά ιερά κειμήλια : σιγγίλια, χειρόγραφα με εξαίρετες μικρογραφίες, πολύτιμοι χρυσοί σταυροί με τίμιο ξύλο, χαλκογραφίες, προσωπογραφίες κ.α. 

πηγή  .im-ka.gr

 

 

ΑΦΟΥ ΕΠΝΙΞΑΝ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΗΛΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΑ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΟΥΣ ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ ΚΑΙ ΡΙΞΕΙ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ... 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΟΥΝΩΝ...!

14/12/1943: Μετά την καταστροφή των Καλαβρύτων, την 13η Δεκεμβρίου 1943, οι Γερμανοί επανέρχονται στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, τη λεηλατούν και στη συνέχεια την πυρπολούν.

ecclesia.gr._ Ο Οκτώβριος του 43 θα σημάνει για την Πελοπόννησο την αρχή μιας από τις πιο φριχτές περιόδους βίας που γνώρισε ποτέ η περιοχή. Οι Γερμανοί ενίσχυσαν σημαντικά την περιοχή σε στρατιωτικά σώματα, αποφασισμένοι να καταπνίξουν κάθε εστία αντίστασης στην Πελοπόννησο. Ωστόσο, η θηριωδία τους δεν σταμάτησε ούτε μπροστά στον άμαχο πληθυσμό. Έσπειραν τον τρόμο και το θάνατο διαδοχικά στη Σπάρτη και την ευρύτερη περιοχή της Λακεδαίμονας, στην Τρίπολη και τον Πύργο53. Πάντως, το αποκορύφωμα της θηριωδίας τους οι εισβολείς επέδειξαν στην ιστορική κωμόπολη του Μοριά, τα Καλάβρυτα.

Στις 20 Οκτωβρίου του 1943, στην Κερπινή, ένα γερμανικό τάγμα κατατροπώθηκε σε συμπλοκή με έλληνες αντάρτες. Ο μητροπολίτης Αιγίου Θεόκλητος ανέλαβε να έρθει σε επαφή με τους αντάρτες. Προσπάθησε να τους πείσει, για την αποφυγή αντιποίνων από τους Γερμανούς, να παραδώσουν τους αιχμαλώτους από τη μάχη. Οι διαπραγματεύσεις απέβησαν άκαρπες. Έτσι, αποφασίστηκε η επίθεση εναντίον των Καλαβρύτων από το 68ο Σύνταγμα, που έδρευε στο Άργος.

Τα γερμανικά στρατεύματα κατέφθασαν στα Καλάβρυτα την 1η Δεκεμβρίου. Η πόλη ήταν τελείως απροστάτευτη. Πριν την πνίξουν στο αίμα, αποφάσισαν να επιτεθούν στα δύο ιστορικά μοναστήρια της περιοχής, το Μέγα Σπήλαιο και την Αγία Λαύρα, δύο ζωντανά σύμβολα των αγώνων του Γένους για την ελευθερία.

Ένα γερμανικό σώμα, αποτελούμενο από έναν αξιωματικό και λίγους στρατιώτες, κατέφθασε στο Μέγα Σπήλαιο το απομεσήμερο της 8ης Δεκεμβρίου. Οι μοναχοί είχαν υποψιαστεί τις προθέσεις των κατακτητών. Ίσως γι αυτό, στο μοναστήρι δεν βρίσκονταν παρά μόνο οι πιο τολμηροί αδελφοί, που διακονούσαν και τους ανήμπορους. Στο μοναστήρι βρισκόταν κι ένα δεκατετράχρονο ορφανό αγόρι, ο Ηλίας, προστατευόμενος του υπερήλικα ηγουμένου. Ούτε αυτό το παιδί δεν θα διαφύγει της δολοφονικής μανίας των επιδρομέων. Όταν έφθασαν οι Γερμανοί, οι μεγαλοσπηλαιώτες τους υποδέχθηκαν ευγενικά. Σε λίγο οι κατακτητές αποκάλυψαν τους στόχους τους. Άρχισαν να ανακρίνουν τους μοναχούς, θεωρώντας τους ενόχους για την απόκρυψη ανταρτών. Τελικά, έδωσαν εντολή σε όλους τους παρόντες -εκτός από τους μοναχούς, βρίσκονταν στο Μέγα Σπήλαιο το υπηρετικό προσωπικό και κάποιοι επισκέπτες λαϊκοί - να τους ακολουθήσουν στη θέση Κισσωτή, ένα ψηλό σημείο κοντά στον γκρεμό, που βλέπει τον Βουραϊκό. Εκεί, το μικρό αγόρι τρομαγμένο άρχισε να διαμαρτύρεται κλαίγοντας, κρεμασμένο από το ράσο του ηγουμένου. Ο γερμανός επικεφαλής το πυροβόλησε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ανήμπορων να αντιδράσουν μοναχών. Κατόπιν οι στρατιώτες έβαλαν στη σειρά όλους, μοναχούς και λαϊκούς, και τους εκτέλεσαν. Τα θύματα της γερμανικής θηριωδίας ακόμη ψυχορραγούσαν, όταν οι στρατιώτες τους καταβαράθρωσαν στον γκρεμό που έχαινε εμπρός τους.

Σε έκθεση αντιπροσώπων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, επισυνάπτεται και «πίνακας των φονευθέντων», στον οποίο αναφέρονται τα ονόματα και η ηλικία των θυμάτων στο Μέγα Σπήλαιο. Από την έκθεση εκείνη λείπουν τα ονόματα των επισκεπτών του μοναστηριού, τα οποία αγνοούνταν. Ωστόσο, αργότερα αυτός ο κατάλογος αρτιώθηκε με όλα τα ονόματα των θυμάτων. Τον αντιγράφουμε:

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Γαβριήλ Κόσσυφας (Προηγούμενος) ετών 86

Θεόκλητος Αναστασόπουλος ( Ιερομόναχος) » 40

Ιγνάτιος Ιωάννου ( » » ») » 30

Γεράσιμος Καβουρτζής ( » » » ) » 35

Καλλιόπιος Ασημακόπουλος ( Ιεροδιάκονος) » 52

Ανανίας Θεοφυλακτόπουλος (Μοναχός) » 58

Γρηγόριος Οικονόμου ( » » » ) » 60

Γεννάδιος Βουρλής ( » » » ) » 23

ΔΟΚΙΜΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ

Κωνσταντίνος Πασχόπουλος ετών 20

Κωνσταντίνος Νταφαλιάς » 18

Νικόλαος Μπάτσος » 26

Ηλίας Ατσάρος » 14

Γρηγόριος » 30

ΥΠΗΡΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Ανδρέας Γιαννακλής ετών 72

Ιωάννης Μηλιώκας » 50

Ιωάννης Βελούσης » 60

Αθανάσιος Ζαφειρόπουλος » 45

Νικόλαος Σπυρόπουλος » 25

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Δημήτριος Κακκαβάς ετών 24

Θεόδωρος Αλεξανδρόπουλος » 45

Δημήτριος Γκολφινόπουλος » 18

Παλαιολόγος Σοϊλές » 65

Την ίδια μέρα της επίθεσης στο Μέγα Σπήλαιο ανάλογα πάσχουν οι μοναχοί της Αγίας Λαύρας.

Τελικά, στις 13 Δεκεμβρίου διατάχθηκε η εκτέλεση ολόκληρου του ανδρικού πληθυσμού της ιστορικής πόλης των Καλαβρύτων, ένα από τα πιο στυγερά ομαδικά εγκλήματα στην ιστορία του πολέμου. Σύμφωνα πάντα με τον κατάλογο του Ερυθρού Σταυρού, υπολογίζεται ότι εκείνη την ημέρα θανατώθηκαν 800 περίπου άμαχοι πολίτες κάθε ηλικίας. Μετά το εγκλημά τους, οι Γερμανοί παρέδωσαν την πόλη στις φλόγες. Κάθε προσπάθεια περιγραφικής προσέγγισης των γεγονότων αδυνατεί να αποτυπώσει την τραγωδία εκείνων των ημερών.

Οι Γερμανοί επιστρέφοντας στη βάση τους, το Αίγιο, πέρασαν πάλι από το Μέγα Σπήλαιο. Ήταν 14 Δεκεμβρίου. Οι αδίστακτοι επιδρομείς, μη βρίσκοντας κανένα μοναχό, επιδόθηκαν στην άγρια λεηλασία του μοναστηριού. Τη λεηλασία τους ολοκλήρωσε η πυρπόληση του ιερού οικοδομήματος. Σε εκθεσή τους οι εναπομείναντες μεγαλοσπηλαιώτες έγραφαν για τη ληστρική επιδρομή: «εβδομήντα φορτία ιερών αμφίων, κειμηλίων, επίπλων... αφαιρέθηκαν με τον τρόπο της κλοπής από την ιερή αυτή εστία του ελληνισμού...».

Σε μια αναφορά της Ελληνικής Χωροφυλακής της 15ης Δεκεμβρίου 1943, με τη στεγνή γλώσσα των αριθμών περιγράφεται η καταστροφή ως εξής: «...κατά βασίμους πληροφορίας, τα Γερμανικά Στρατεύματα, δρώντα από 5θημέρου εναντίον των ανταρτών της περιφερείας Επαρχίας Καλαβρύτων, έλαβον τα ακόλουθα μέτρα:

1) Επυρπόλησαν την πόλιν Καλαβρύτων και εξετέλεσαν περί τα πεντακόσια μέχρι εξακόσια πεντήκοντα (550-650) άτομα, συμπεριλαμβανομένων και των εκεί υπηρετούντων Δημοσίων υπαλλήλων, επιστημόνων και Ιερέων.

3) Επυρπόλησαν τας Μονάς Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας και εξετέλεσαν τους μοναχούς αυτών...»

πηγή  .stoxos.gr

 

 

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ:ΔΙΑΚΟΦΤΙ 1992 Η ΤΑΙΝΙΑ ¨ΔΟΝΟΥΣΑ¨ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΓΥΡΙΣΜΕΝΗ ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ

 Η Δονούσα στη «Δονούσα» της Αγγελικής Αντωνίου

H «Δονούσα» της Αγγελικής Αντωνίου είναι ένα νησί κρυμμένο από το ατέλειωτο ελληνικό καλοκαίρι. Μια απομονωμένη χώρα με αριθμό μυστικών ανιστρόφως ανάλογο από τους ελάχιστους μόνιμους κατοίκους της. Μια μικρογραφία μιας ελληνικής οικογένειας που συνεχίζει να επιβιώνει πάνω στο ψέμα, την προαιώνια ενοχή, τη συνήθεια μιας καθημερινής φρίκης.

Τραγωδία που μεταφέρεται στο σήμερα με τις ίδιες μυθικές διαστάσεις, με από μηχανής Θεούς και απεγνωσμένες κραυγές για τη θέση της γυναίκας σε ένα κόσμο που ορίζουν οι άνδρες, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της Αγγελικής Αντωνίου φέρει ταυτόχρονα και εκείνη την αθόρυβη ένταση κάθε ταινίας που μιλάει για μια εξαναγκαστική ενηλικίωση ενός κοριτσιού, μιας κοινωνίας, μιας ολόκληρης χώρας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο «ξένος» που εισβάλλει μέσα στο κλειστοφοβικό τοπίο του ελληνικού νησιού είναι φωτογράφος - το βλέμμα του απλώνεται πάνω στους κατοίκους της Δονούσας προσπαθώντας να διαχωρίσει που ακριβώς τελειώνει μια ζωή περιτρυγιρισμένη από θάλασσα και μια άλλη που μοιάζει βυθισμένη για πάντα εκεί. Η συνάντησή του με την Ελένη θα είναι καθοριστική γιατί μέσα στα μάτια ενός πληγωμένου παιδιού μπορείς πάντα να δεις πέρα από το προφανές, πέρα από αυτό που θα ήθελε να κρύψει μια ολόκληρη κοινωνία, πέρα από το ψέμα και την αλήθεια που δεν διαφέρουν και πολύ όταν το πρώτο γίνεται μια κοσμική συνενοχή και θάβεται για πάντα μέσα σε ένα κύκλο ζωής που περιστρέφεται αέναα χωρίς διέξοδο προς την επιφάνεια.

Στον απέραντο χειμώνα ενός νησιού (η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στα Κύθηρα σε μια ειρωνική σύνδεση του νησιού του τίτλου του και του τόπου των γυρισμάτων του), η «Δονούσα» δεν είναι τυχαία ένα νησί - περίπατος, ένας τόπος ανέγγιχτος από την ανθρώπινη παρέμβαση, όμορφος σαν τα πληγωμένα μάτια της Ελένης, ένα αρχαίο θέατρο ενός δράματος που αργά ή γρήγορα φτάνει στη λύτρωση, ακόμη κι αν πριν χρειάζεται λίγο φιλμ για να κάνει πανοραμικό σε όλο του το μέγεθος

«Δονούσα» της Αγγελικής Αντωνίου (1992) / Σενάριο: Αγγελική Αντωνίου / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Πίο Κοράντι / Πρωταγωνιστούν: Χένικε Αντρε, Χριστίνα Παπαμιχου, Δημητρης Πουλικακος , Γερασιμος Σκιαδαρεσης , Ευα Κοταμανιδου, Χρηστος Τσαγκας, Τασσω Καββαδια

ΠΗΓΗ https://flix.gr/articles/greek

ΕΟΔΥ: Αποκυήματα φαντασίας τα δημοσιεύματα που αναφέρονται σε παράλληλο σύστημα καταγραφής

 «Αποκυήματα νοσηρής φαντασίας» αποτελούν δημοσιεύματα για τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας που «φιλοξενούνται» σε κυριακάτικα έντυπα, αναφέρει ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας.

«Όσοι τα διακινούν, για όποιο σκοπό τα διακινούν, προσφέρουν χείριστη υπηρεσία στην χώρα, σπέρνουν τη δυσπιστία και την εσωστρέφεια σε μια κρίσιμη στιγμή που η εμπιστοσύνη και η εθνική ομοψυχία είναι προαπαιτούμενα για να βγούμε νικητές».

Παράλληλα τονίζει ότι «υπάρχει ένα και μόνο ένα σύστημα καταγραφής κρουσμάτων, το Εθνικό Μητρώο COVID-19. Τα περί παράλληλων συστημάτων και διπλού τρόπου καταγραφής διαψεύδονται κατηγορηματικά. Κάποιοι είτε σκοπίμως είτε από άγνοια μπερδεύουν τα ευφάνταστα σενάρια τους με την αναγκαία επιδημιολογική επαλήθευση στοιχείων». Προσθέτει οτι περισσότεροι από 100 επιστήμονες του ΕΟΔΥ εργάζονται καθημερινά για τη συλλογή, επεξεργασία και ανάλυση των δεδομένων.

«Με τα πιο έγκυρα και αξιόπιστα στοιχεία συντάσσεται και δημοσιεύεται καθημερινα η "Ημερήσια έκθεση επιδημιολογικής επιτήρησης λοίμωξης από το νέο κορωνοϊό (COVID-19)" του ΕΟΔΥ», αναφέρει ο ΕΟΔΥ.

Καταλήγει ότι «οι κρίσεις πουλάνε καλά που έλεγε και ο Ουμπέρτο Έκο, αλλά το ελάχιστο που απαιτούν οι καιροί είναι να σταθούμε, ατομικά και συλλογικά, στο ύψος των περιστάσεων».

ΣΥΡΙΖΑ: Πλέον τον λόγο πρέπει να έχει η δικαιοσύνη - Μαγειρεύονται στοιχεία με πολιτική σκοπιμότητα

 

«Θεωρούμε ότι η εισαγγελική παρέμβαση για απόκρυψη, συσκότιση και διαστρέβλωση στοιχείων είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη», αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωσή του

«Ο κ. Πέτσας μέχρι στιγμής δεν έχει πει ψέματα μόνο για το από πού ανατέλλει ο ήλιος. Οπότε ο λόγος του δεν έχει καμία αξία γιατί επί 8 μήνες διαψεύδεται καθημερινά από την ίδια την πραγματικότητα», σχολιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή και την απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου.

«Ωστόσο», προσθέτει η αξιωματική αντιπολίτευση, «σήμερα έχουμε δύο εφημερίδες οι οποίες, όχι μόνο δείχνουν εγκληματικά λάθη διαχείρισης της πανδημίας με αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων συναθρώπων μας καθημερινά, αλλά και κάτι χειρότερο: Ότι μαγειρεύονται στοιχεία με πολιτική σκοπιμότητα για να μην αναδειχθεί το ακριβές μέγεθος της τραγωδίας που ζούμε».

Ο ΣΥΡΙΖΑ τονίζει ότι «πλέον τον λόγο πρέπει να έχει η δικαιοσύνη». «Θεωρούμε ότι η εισαγγελική παρέμβαση για απόκρυψη, συσκότιση και διαστρέβλωση στοιχείων είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη για λόγους δημοσίου συμφέροντος», τονίζει και υπογραμμίζει ότι «η κυβέρνηση θα πρέπει σήμερα κιόλας να μοιράσει στα κόμματα της Βουλής τα πρακτικά των συνεδριάσεων της Επιτροπής, που αρνείται εδώ και έξι μήνες».

https://www.newsbomb.gr/

ΤΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ:Η λειψυδρία θα πλήξει έως το 2025 περίπου 4 δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη μας

 

Γράφει ο Παναγιώτης Αλεξανδράκης*

ΛΑΚΩΝΙΑ. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Ήδη περίπου 850 εκατομμύρια άνθρωποι - 1 στους 9 από τον παγκόσμιο πληθυσμό - δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό σε απόσταση μισής ώρας από τα σπίτια τους. Η ευλογημένη χώρα μας θα έρθει αντιμέτωπη με το πρόβλημα της λειψυδρίας, που εδώ και αρκετά χρόνια βιώνουν τα νησιά του Αιγαίου μας. Η προτεραιότητα αναμφισβήτητα θα δοθεί στην ύδρευση άρα η αγροτική παραγωγή που άδικα κατηγορείται από πολλούς για υπερκατανάλωση νερού θα στερηθεί το απαραίτητο για την ύπαρξή της αγαθό. Το γεγονός δεν θ' αγγίξει μόνο τους παραγωγούς αλλά τελικά όλους μας, γιατί θα οδηγεί στη σταδιακή μείωση των ποσοτήτων των παραγόμενων προϊόντων.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης έχουν σίγουρα στο αρχείο τους καταστρωμένα σχέδια δράσης για την ώρα που θα φτάνει το «χτένι στον κόμπο».

Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει πως ως πρόεδρος του χωριού μας (40 χρόνια πριν) είχε συνοδεύσει 2 - 3 φορές ομάδες επιστημόνων στο φαράγγι του Παρορίου, με σκοπό να χαρτογραφήσουν και να φωτογραφίσουν την περιοχή για να μελετήσουν τρόπους αντιμετώπισης πιθανής λειψυδρίας.

Μπορεί να είναι αργά για να ξεκινήσουμε την δράση, αλλά πρέπει επιτέλους να ανασκουμπωθούμε! Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε λύσεις. Ίσως ορισμένες είναι έτοιμες και φυλάσσονται στα αρχεία των αρμοδίων υπηρεσιών ή του Υπουργείου. Άλλες έχουν ήδη εφαρμοστεί σε νησιά του Αιγαίου, με την επίβλεψη έμπειρων υπαλλήλων των υπηρεσιών εγγείων βελτιώσεων, όπως οι λιμνοδεξαμενές που πιθανότατα αποτελούν μια ενδεδειγμένη λύση και για την Λακωνία μας. Για παράδειγμα, η φετινή έλλειψη βροχοπτώσεων μειώνει την περίοδο του εμπλουτισμού του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα. Ακόμη και αν σημειωθούν σημαντικά ύψη βροχής εντός μιας συρρικνωμένης περιόδου βροχοπτώσεων, η απορρόφηση του νερού θα είναι σίγουρα μειωμένη. Πριν το νερό φτάσει στη θάλασσα πρέπει να το αποταμιεύσουμε. Ας ρωτήσουμε σήμερα τους επιστήμονες, ας βγάλουμε από τα συρτάρια τα σχέδια ταμιευτήρων νερού, λιμνοδεξαμενών και όποιων άλλων λύσεων οι ειδικοί προκρίνουν, για να προλάβουμε τις εξελίξεις.

Ο κώδωνας κινδύνου χτυπά για το πόσιμο νερό αλλά και για το νερό της άρδευσης της αγροτικής παραγωγής, η οποία αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της οικονομίας πολλών περιοχών της χώρας μας, μεταξύ των οποίων και η Λακωνία μας, και φυσικά παράγει την απαραίτητη για την επιβίωση όλων μας τροφή.

Δείτε εδώ

Γιώργος Χατζηνίκος: ο εμβληματικός δάσκαλος της κλασικής μουσικής που λείπει

Ο Γεώργιος Χατζηνίκος διευθύνει την Orchestra Sinfonica Nazionale della RAI di Torino σε συναυλία αφιέρωμα στα 15 χρόνια από το θάνατο του Γιάννη Χρήστου στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.

Ένας σπουδαίος μουσικός,πιανίστας,διευθυντής ορχήστρας,παιδαγωγός

και Κυθήριος (εξ αγχιστείας).

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ο Φώτιος Καλιαμπάκος θυμάται και γράφει για τα θαυμαστά έργα και τις ημέρες ενός εμπνευσμένου μαέστρου, σολίστα και δασκάλου που έλαμψε και στο εξωτερικό.


Ηταν πριν από πέντε χρόνια, στις 29 Νοεμβρίου 2015, όταν ο εμβληματικός Έλληνας μουσικός Γιώργος Χατζηνίκος πέθανε από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα. Η κηδεία του είχε γίνει στο Νεκροταφείο του Βύρωνα, παρουσία πολλών μαθητών του, οι οποίοι έσπευσαν από πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού για να του αποτίσουν τον ύστατο φόρο τιμής, και προσωπικοτήτων από το χώρο της μουσικής. Ο Γεώργιος 

(Τζώρτζης) Χατζηνίκος γεννήθηκε στο Βόλο στις 3 Μαΐου του 1923, σπούδασε στο Ωδείο Βόλου της Αννέτας Τσολάκη και, μετά την μετεγκατάσταση της οικογένειας στην Αθήνα το 1934, στο Ωδείο Αθηνών. Το 1940 πέρασε πέμπτος μεταξύ χιλιάδων υποψηφίων στη Νομική Αθηνών, αλλά ο πόλεμος διέκοψε βίαια τις σπουδές του. Αναγκάστηκε να καταφύγει στο Χόρτο Πηλίου, όπου η οικογένεια διατηρούσε εξοχικό σπίτι, εφόσον, από την πλευρά του πατέρα του, καταγόταν από την Αργαλαστή.

Μόνο μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κατάφερε να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές στη διάσημη μουσική Ακαδημία Μοτσαρτέουμ του Ζάλτσμπουργκ, από την οποία αποφοίτησε με διπλώματα και διάκριση στη διεύθυνση ορχήστρας και ένα χρόνο αργότερα στο πιάνο (1948-49). Μετά την αποφοίτησή του από το Μοτσαρτέουμ, εγκαταστάθηκε για έναν χρόνο στο Μόναχο, όπου και γνωρίστηκε μέσω του κορυφαίου μουσικολόγου Θρασύβουλου Γεωργιάδη με τον συνθέτη Carl Orff. Στη συνέχεια παρακολούθησε ανώτερα μαθήματα στη Hochschule του Αμβούργου με τον διάσημο Eduard Erdmann.

Ο Γεώργιος Χατζηνίκος ερμηνεύει το 2ο Κοντσέρτο για πιάνο του Νίκου Σκαλκώτα υπό τη διεύθυνση του Μιλτιάδη Καρύδη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 1962 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.

Ακολούθησε μια μεγάλη καριέρα ως σολίστας και μαέστρος με εμφανίσεις σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στη Σοβιετική Ένωση, Ινδία, Βόρειο και Νότιο Αμερική, και Αφρική. Συνεργάστηκε με κορυφαίες ορχήστρες, ανάμεσά τους η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου, η Συμφωνική Ορχήστρα του BBC, η Τόνχαλε της Ζυρίχης, των ραδιοφωνιών της Γαλλίας, του Αμβούργου, της Βιέννης, αλλά και με όλες τις ελληνικές (Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Ορχήστρα της ΕΡΤ) υπό τη διεύθυνση μυθικών μαέστρων όπως οι Σέρχεν, Ντοράτι, Μπαρμπιρόλι, Μπουρ, και των συμπατριωτών μας Μιλτιάδη Καρύδη, Δημήτρη Χωραφά, Ανδρέα Παρίδη και Σόλωνα Μιχαηλίδη. Ως σολίστας παρουσίαζε τα κυριότερα Κοντσέρτα του ρεπερτορίου, μεταξύ άλλων, των Μπραμς, Λιστ, Σούμαν, Μπετόβεν, Χατσατουριάν, Τσαϊκόφσκι, Ραχμάνινοφ, Μπάρτοκ, Σοπέν, Σένμπεργκ, Φράνκ, και Ραβέλ.

 Οι ερμηνείες του αφορούσαν όλο το εύρος του ρεπερτορίου της κλασσικής μουσικής, ενώ ιδιαίτερα διακρίθηκε στα έργα σύγχρονών του συνθετών και συνθετών του πρώιμου εικοστού αιώνα, όπως οι Σένμπεργκ, Μπάρτοκ, Στραβίνσκυ, Ορφ, Μπέργκ, Βέμπερν, Ξενάκης, Λίγκετι και Τακεμίτσου.

Ο Χατζηνίκος είχε υπάρξει στενός φίλος και συνεργάτης με μια πλειάδα σημαντικών προσωπικοτήτων της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

Η συμβολή του Χατζηνίκου όχι μόνο στη διάσωση αλλά και την έκδοση και κυρίως την ερμηνεία των έργων του Σκαλκώτα υπήρξε καθοριστική. Έδωσε πολλές παγκόσμιες και ευρωπαϊκές πρεμιέρες έργων του συνθέτη, είτε ως σολίστ είτε ως μαέστρος, ανάμεσά τους και τα τρία Κοντσέρτα για Πιάνο και το Κοντσέρτο για Κοντραμπάσο. Η πολυσχιδής σχέση του με τον Σκαλκώτα αποτέλεσε την πηγή του βιβλίου του Νίκος Σκαλκώτας. Μια ανανέωση στην προσέγγιση της μουσικής σκέψης και ερμηνείας (Νεφέλη, Αθήνα 2006). Η συμβολή του στην μουσική της κλασσικής περιόδου αποτυπώνεται στο δεύτερο βιβλίο του Το ρετσιτατίβο στις όπερες του Mozart. Πυξίδα για την αναγέννηση της μουσικής αντίληψης (Νεφέλη, Αθήνα 2007).

Η γνωριμία του στη Μόσχα το 1959, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης περιοδείας του στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, με τον θρυλικό πιανίστα και παιδαγωγό Χάινριχ Νόιχαουζ, στάθηκε σημαδιακή για την μετέπειτα πορεία του Χατζηνίκου ως παιδαγωγού με μια πλειάδα μαθητών όλων των οργάνων από πάνω από μία γενιές Ελλήνων και ξένων μουσικών. 

Στον επόμενο σταθμό της πορείας του, τη Γαλλία, η γνωριμία και μαθήτευσή του πλάι στο ζεύγος Τσαβτσαβάτζε θα τον μυήσει στη ρωσική και γαλλική μουσική.

Για πολλές δεκαετίες η εκπαιδευτική και σολιστική του δραστηριότητα έφερε τον Γιώργο Χατζηνίκο σε πολλές χώρες,

Επόμενος και τελευταίος σταθμός, με μία μόνο σύντομη διαμονή στην Ελβετία, υπήρξε το Μάντσεστερ στην Αγγλία, όπου ο Χατζηνίκος μετακόμισε το 1961 αφού δέχθηκε την πρόταση να γίνει καθηγητής στο εκεί Βασιλικό Κολλέγιο Μουσικής. Παράλληλα με την παιδαγωγική του δραστηριότητα, διηύθυνε με την τοπική (στο ομώνυμο προάστιο του Μάντσεστερ) Bury Symphony Orchestra της οποίας ηγείτο επί 13 χρόνια, τις κυριότερες όπερες του Μότσαρτ και τον Φιντέλιο του Μπετόβεν, καθώς και δεκάδες συμφωνικά προγράμματα από όλο το εύρος του ρεπερτορίου. Παράλληλα, ιδρύει σύνολα μουσικής δωματίου και χορωδίες με τα οποία παρουσιάζει στο Αγγλικό κοινό σημαντικές πρεμιέρες έργων, όπως τα «Κάρμινα Μπουράνα» του Ορφ, τον «Pierrot Lunaire», την «Ωδή στο Ναπολέοντα» και «Σερενάτα» του Σένμπεργκ, την «Ιστορία του Στρατιώτη» και τον «Γάμο» του Στραβίνσκι και πολλά άλλα. 

Για πολλές δεκαετίες η εκπαιδευτική και σολιστική του δραστηριότητα τον έφερε σε πολλές χώρες, όπως η Βραζιλία, η Ινδία, η Νότιος Αφρική. Σε μια μεγάλη περιοδεία στις ΗΠΑ, από το Λος Άντζελες μέχρι τη Νέα Υόρκη και τα φεστιβάλ του Τάνγκελγουντ της Μασαχουσέτης και του Βερμόντ, ο Χατζηνίκος παρουσίασε έργα κλασσικών και σύγχρονών συνθετών δίπλα σε έργα του Νίκου Σκαλκώτα. Στην περιοδεία του αυτή γνώρισε εξέχοντες μουσικούς όπως η Ρόζαλιν Τούρεκ και ο Ρούντολφ Σέρκιν. 

Από το 1983 υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής του ετήσιου θερινού φεστιβάλ μουσικής του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Γ. Αγγελίνης – Πία Χατζηνίκου», που ίδρυσε η αδελφή του Πία Χατζηνίκου-Αγγελίνη στο Χόρτο του Πηλίου, όπου ο Χατζηνίκος είχε περάσει, όπως προαναφέραμε, τα πέτρινα χρόνια της κατοχής με μόνη παρηγοριά τη μουσική.

Ο Γεώργιος Χατζηνίκος με τον Μιλτιάδη Καρύδη μετά από συναυλία με το 2ο Κοντσέρτο για πιάνο του Νίκου Σκαλκώτα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 1962 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.

Όλα αυτά αφορούν το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει πίσω του ο εμβληματικός μουσικός. Νομίζουμε, όμως, ότι η έμφαση πρέπει να δοθεί όχι στην απουσία αλλά στην παρουσία, στην κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Χατζηνίκος. Πέραν λοιπόν από τα βιβλία και τις ηχογραφήσεις του τα οποία αφορούν τους πάντες, αυτή συνίσταται κυρίως στην προσφορά του στους μαθητές του από τους οποίους ήδη λείπει και περισσότερο. 

Πέραν από την αμιγώς διδακτική προσφορά ενός διακεκριμένου δασκάλου του πιάνου και της διεύθυνσης ορχήστρας και την ανεκτίμητη ανθρώπινη επαφή για την οποία είναι ευγνώμονες οι μαθητές του, υπάρχει μια ακόμα σημαντική διάσταση αυτής της προσφοράς, μια και ο Χατζηνίκος είχε υπάρξει στενός φίλος και συνεργάτης με μια πλειάδα σημαντικών προσωπικοτήτων της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Συνθέτες όπως οι Ορφ, Χίντεμιτ, Τίπετ, Φρανσέ, Σοστακόβιτς, Μπάρμπερ και ερμηνευτές, οι οποίοι εκπροσωπούσαν με τη σειρά τους μεγάλες ερμηνευτικές παραδόσεις, οι οποίες πάνε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο και φτάνουν μέχρι τους ίδιους του μεγάλους δημιουργούς της ρομαντικής και μεταρομαντικής μουσικής. Αξίζει να αναφέρουμε μεταξύ πολλών άλλων και δίπλα βέβαια σε αυτούς που ήδη αναφέρθηκαν, τους Έντβιν Φίσερ, Βίλχελμ Μπάκχαουζ, Μστισλάβ Ροστροπόβιτς και Σβιάτοσλαβ Ρίχτερ. Έτσι ο Χατζηνίκος αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο μεταξύ αυτών των μεγάλων προσωπικοτήτων και ερμηνευτικών παραδόσεων και των μαθητών του. 

Να μην ξεχάσουμε βέβαια και τους δικούς μας, μεταξύ άλλων τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μανώλη Καλομοίρη, το Γιάννη Χρήστου, τη Μαρία Κάλλας και τον Δημήτρη Μητρόπουλο, ο οποίος μάλιστα έγραψε γι’ αυτόν: «…μια καταπληκτική ικανότητα να συλλαμβάνει την ουσία του στιλ που εκείνη τη στιγμή ερμηνεύει, μια πανταχού παρούσα ατομικότητα…».

Ο Γεώργιος Χατζηνίκος ανοιχτή πρόβα κατά τα ετήσια θερινά φεστιβάλ στο Χόρτο Πηλίου.

Μια παρόμοια ιδιαίτερα κολακευτική παρατήρηση για τη διεισδυτικότητα της ερμηνευτικής ματιάς του Χατζηνίκου είχε κάνει και ο σπουδαίος συνθέτης Πάουλ Χίντεμιτ. Ο Χατζηνίκος έπαιξε το 1949 στον ίδιο τον συνθέτη την Τρίτη Σονάτα του για πιάνο. Όταν στο τέλος του είπε ο Χατζηνίκος ότι έχει «κατηγορηθεί» από τους συναδέλφους του ότι προσθέτει μεσογειακά χρώματα τύπου Ραβέλ όταν παίζει τη Σονάτα αυτή, ο συνθέτης του απάντησε ως εξής: «Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι σαν στιλ Χίντεμιτ, τότε αυτό είναι ακριβώς αυτό που μόλις άκουσα (από το Χατζηνίκο)»! 

Η σιωπή, η οποία μοιραία έπεται της μουσικής, ας ξαναγίνει μουσική από τους ευγνώμονες συνεχιστές του έργου του Δασκάλου Γιώργου Χατζηνίκου!   // Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική προσφορά του μαθητή του Γεωργίου Χατζηνίκου, Χρήστου Μαρίνου τον οποίο ευχαριστούμε θερμά για την πολύτιμη συμβολή του στη συγγραφή αυτού του άρθρου. Ο Χρήστος Μαρίνος είναι πιανίστας και μουσικός ερευνητής και εργάζεται στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Στη μνήμη του δασκάλου του έχει δημιουργήσει στο διαδίκτυο την ομάδα: «George Hadjinikos».

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/george-hadjinikos-classical-music/ ]