Η Εξουσία ως εκφράζουσα το… «Δημόσιο Συναίσθημα»; της Κατερίνας Μαριάτου

“Στα Κύθηρα και Αντικύθηρα δεν επιτρέπεται
η ελεύθερη κατασκήνωση (camping) καθώς και ο γυμνισμός!”

Στην τελευταία σελίδα του καινούργιου τουριστικού φυλλαδίου που έχει ανηρτημένο στην ιστοσελίδα του ο Δήμος Κυθήρων, ανάμεσα σε διάφορες ευχαριστίες και οδηγίες, διαβάζουμε την παραπάνω φράση τυπωμένη με έντονα γράμματα και στο μέσον του φύλλου.

Το ότι μια αφοριστική διατύπωση τέτοιου τύπου, κάθε άλλο παρά φιλόξενο προφίλ προσδίδει σε ένα έντυπο κατασκευασμένο ώστε να είναι φιλόξενο και μόνο, μικρή σημασία έχει εδώ. Κάποιοι ίσως ξαφνιαστούν, κάποιοι -το πιθανότερο- θα περιγελάσουν, κάποιοι ίσως επιδοκιμάσουν και ταυτιστούν με αυτή την ξάστερη στάση του Δήμου, που σε ελεύθερη απόδοση λέει: «Όλα κι όλα, εμείς εδώ τέτοια δεν θέλουμε! Αν δε σας αρέσει, να πάτε αλλού.»

Αυτό που έχει σημασία όμως και καθιστά το θέμα σοβαρό, είναι πως το περιεχόμενο αυτής της ανακοίνωσης, δοκιμάζεται σοβαρά ως προς την ευστοχία του, τόσο ως προς τη μία όσο και ως προς την άλλη τουριστική συνήθεια. Και καλά σε σχέση με τον γυμνισμό, που ουδέποτε υπήρξε στα Κύθηρα ως ιδιαίτερη κίνηση ώστε να αξίζει ιδιαίτερης μνείας – αν εξαιρέσεις ίσως κάποια κακοτράχαλα σημεία, που με γραφικότητα θεωρήθηκαν κάποτε παραλίες γυμνιστών. (Αλλά, και πάλι, ενώ κανείς δε ζητά από τον Δήμο να διοργανώσει τίποτε Kythera Naked Run ή Naked Bike Ride, οπωσδήποτε ένα τέτοιο … καλωσόρισμα, θα κάνει πολλούς που επιθυμούν μια μοναχική εμπειρία σε μιαν ερημιά, να μην ξέρουν τι να περιμένουν πίσω από τα βράχια: το Λιμενικό με φουσκωτά; την αστυνομία; τον Δήμαρχο τον ίδιο;)

Σχετικά με την ελεύθερη κατασκήνωση, όμως, το ατόπημα είναι μεγάλο. Και αυτό γιατί, σε αντίθεση με άλλους νησιωτικούς δήμους που στάθηκαν ιδιαίτερα υποστηρικτικοί απέναντι στους κατασκηνωτές, ο δικός μας αποφασίζει να δείξει το σκληρό του πρόσωπο στον οικονομικά αδύναμο παραθεριστή και να του κλείσει την πόρτα, την ίδια στιγμή που δεν είναι καν σε θέση να προσφέρει ούτε στον συστηματικό λάτρη του κάμπινγκ πραγματικές επιλογές. Η μοναδική εγκατάσταση οργανωμένης κατασκήνωσης (η οποία και αυθαίρετα συγκρατεί αναγκαστικά το σύνολο των κατασκηνωτών στο νοτιότερο τμήμα του νησιού) βρίσκεται σε επιεικώς απαράδεκτη κατάσταση, όπως όλοι γνωρίζουμε (αλλά μπορείτε να δείτε τη βαθμολόγησή της και εδώ).

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που σε άλλα ελληνικά νησιά εκτυλίσσεται το νέο μεγάλο έπος της ελληνικής ψυχής, η διάσωση και περίθαλψη των προσφύγων κόντρα σε κάθε μισαλλόδοξη και ξενοφοβική φωνή, τα Κύθηρα αποφασίζουν να κατατάξουν στους ανεπιθύμητους όσους δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν διαμονή σε καταλύματα, ή όσους δε θέλουν να συμβιβαστούν με τον ‘‘εμφιαλωμένο τρόπο παραθερισμού’’, που προάγει το περιορισμένης φαντασίας σύγχρονο-και-συνάμα-παρωχημένο τουριστικό ‘‘life style’’.
Μαντέψτε σε ποια από τις δύο περιπτώσεις τηρείται, ωστόσο, ο νόμος… Ο νόμος, που είναι ασπίδα, αλλά και κρυψώνα˙ που καμμιά φορά μπορεί να αποκαλυφθεί από μόνη της, ειδικά όταν κάποιος τη ‘‘ζώνεται’’ επί ματαίω.

Γιατί, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε με το περιεχόμενο ή όχι της ανακοίνωσης του Δήμου, θα πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε κατά πόσο δικαιολογείται η δημοτική αρχή να την διατυπώσει, καθώς οι νόμοι που ισχύουν σχετικά με το ελεύθερο κάμπινγκ και τον γυμνισμό, δεν θεσπίζονται από αυτήν αλλά τυγχάνουν πανελλήνιας εμβέλειας και συνοψίζονται στο εξής: απαγορεύονται και τα δύο ρητώς από το νόμο με εξαίρεση τις περιοχές που έχουν οριστεί συγκεκριμένα γι’ αυτό το σκοπό. Συνεπώς, αν κάτι αλλιώτικο θα μπορούσε ενδεχομένως να συμβαίνει στα νησιά μας, αυτό θα ήταν να έχουν οριστεί συγκεκριμένες τοποθεσίες για την εξυπηρέτηση όσων παραθεριστών το επιθυμούν και αυτές και μόνο να αφορά η προσθήκη. Η περιττή λοιπόν αυτή πληροφόρηση, δεν είναι τελικά παρά υπερθεματισμός του νόμου και σαφής αποδοχή του πνεύματός του.

Κρίμα, όμως. Γιατί η τουριστική πολιτική δεν πρέπει να αποτελεί πεδίο εφαρμογής προσωπικών αντιλήψεων και προτιμήσεων, έστω και μεταμφιεσμένων σε ‘‘δημόσιο (συν!)αίσθημα’’, ούτε καν να επιβάλλεται ως εκφράζουσα την πλειοψηφία. Οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν της όλες τις παραμέτρους και τις πιθανές προτιμήσεις ή ανάγκες κατοίκων και επισκεπτών και –βάσει των κατάλληλων αναλογιών– να ικανοποιεί το σύνολο, χωρίς να καταφεύγει σε αποκλεισμούς.

Γιατί ως γνωστόν, τουρισμός και αποκλεισμός, δεν πάνε μαζί ποτέ.

Πηγή  http://dragonerarossa.gr/