“Η γέφυρα των αναστεναγμών”

γράφει ο Γιώργος Πουλοκέφαλος, 
πολιτικός μηχανικός
_____________________________________________________________

Η γέφυρα με τη δική της ιστορία, η γέφυρα που ρημάζει παραδομένη στο χρόνο και στην οξείδωση! H μεταλλική γέφυρα του Ευρώτα! Μια γέφυρα στην είσοδο της πόλης, δεμένη με τη νεώτερη ιστορία της Σπάρτης και της Λακωνίας γενικότερα! Μια γέφυρα ενσωματωμένη στη συλλογική μνήμη, που μας υπενθυμίζει όμως με τον πλέον αλάνθαστο τρόπο τη συνομολογημένη αδιαφορία ή ακόμη και την ανικανότητα των ταγών μας!

Αν κανείς διατρέξει την αλληλοδιαδοχή των ιστορικών φάσεων αυτής της γέφυρας, θα σταθεί με δέος στα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια της εγκατάλειψής της στη φθορά μετά τα διαπιστωμένα στατικά προβλήματα που παρουσίασε και θα αναρωτηθεί για τα αμείλικτα “γιατί” που συνθέτουν αυτή την πραγματικότητα.

Ας δούμε λίγο τις φάσεις αρχής και τέλους! Η κατασκευή της ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου αιώνα. Σχεδιάστηκε από ιταλούς μηχανικούς που διέθεταν τότε προηγμένη τεχνογνωσία και περίπου το 1910 δόθηκε στην κυκλοφορία.

Τα χρόνια πέρασαν, κάθε στιγμή αυτού του τόπου σίγουρα θα καταγράφηκε στο “σκληρό δίσκο” αυτής της γέφυρας! Και τι δεν θα είδε, και ποιος δεν πέρασε από εκεί!

Και φθάνοντας αισίως το έτος 2002, από έλλειμμα συντήρησης, προέκυψαν τα πρώτα σοβαρά στατικά της προβλήματα, και κατ΄ ανάγκη, αφού μειώθηκε η φέρουσα ικανότητά της, η Πολιτεία (κρατική Περιφέρεια τότε) την έθεσε εκτός κυκλοφορίας.

Έκτοτε κύλησε χρόνος πολύς! Η γέφυρα κηρύχθηκε διατηρητέα -και καλώς- από το υπουργείο Πολιτισμού αλλά η εγκατάλειψη, εγκατάλειψη!

Μια προσπάθεια για αξιοποίησή της ως πεζογέφυρας έγινε από την τότε νομαρχιακή αυτοδιοίκηση σε συνεργασία με το τμήμα των Μεταλλικών Κατασκευών του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου της Πάτρας και έληξε άδοξα, αφού μέχρι και το 2013 που γνωρίζω δεν είχαν εξευρεθεί τα χρήματα για να πληρωθεί αυτή η μελέτη.

Τον Φλεβάρη του 2011 πραγματοποιήθηκε επίσκεψη του γράφοντα μαζί με τον τότε δήμαρχο Σπάρτης στην Πάτρα, στον καθηγητή και στην Υπηρεσία των Νεωτέρων Μνημείων. Οι διαβεβαιώσεις που αποκομίσθηκαν από αυτή την επίσκεψη ήταν ότι η γέφυρα μπορεί να επισκευασθεί και να χρησιμοποιηθεί ως κανονική οδογέφυρα, αρκεί να διατηρηθούν τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά της. Αμέσως μετά κλήθηκε σε συνεδρίαση του περιφερειακού συμβούλιου στην Τρίπολη η επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου της Πάτρας που είχαν μελετήσει/αναλύσει προκαταρκτικά τη γέφυρα, και εκεί επίσης διαβεβαίωσαν ότι είναι εφικτή η επισκευή της για χρήση οδογέφυρας.

Έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Οι ανευθυνοϋπεύθυνοι της περιφερειακής αρχής ποιούν την νήσσαν. Η τύχη της γέφυρας έχει την τύχη του παρακείμενου Νέου Μουσείου. Περιμένουμε πότε οι κήνσορες της αειφορικής κοσμοθεωρίας της νήσου του Πέλοπος θα συναντήσουν το “αντάξιον της ιστορίας” όπως ισχυρίζονται!

Δεν ωρίμασαν οι συνθήκες !

Το πακέτο φαίνεται δεν είναι ελκυστικό ή δεν υπάρχουν πια χρήματα ή περιμένουν πρώτα… να στοιχειώσει! Κάθε ερμηνεία αποδεκτή.

Η κατάσταση θα ήταν για γέλια, εάν δεν ήταν για κλάματα!

Η αδιαφορία καθώς φαίνεται θα συνεχίσει το δρόμο της! Η γέφυρα των δίκαιων αναστεναγμών θα σαπίζει παραδομένη αμαχητί στη σκουριά και στις αγριοσυκιές! Ταυτόχρονα η εδραία ιδεολογία της συσσώρευσης αποθέματος κενολογίας θα γράφει ένα ακόμη παραμύθι στο πλαίσιο του μαζικού εμπαιγμού!

Πηγή  http://www.laconialive.gr/